Δυο αδέρφια μετατρέπουν το δωμάτιό τους σε θάλασσα και μαζί καβαλάνε τα κύματα για να περάσουν στην απέναντι ακτή. Είναι δυο αδέρφια, δυο παιδιά που στο παιχνίδι τους χωράνε τον κόσμο όλο.
Ξαφνικά η ζωή τους ήρθε τα πάνω κάτω. Η Λήδα και η Ηρώ πρέπει να περάσουν όλο το καλοκαίρι σ΄ ένα χωριό που βρίσκεται στη μέση του πουθενά μέσα στα βουνά και χωρίς θάλασσα. Κι όμως πολύ γρήγορα τα κορίτσια άρχισαν να δένονται με το χωριό. Έμαθαν μαζί με τα σοκάκια και τις ιστορίες των ανθρώπων που τα κατοικούσαν. Ανακάλυψαν ένα παλιό ημερολόγιο της μαμάς τους και μέσα από τις σελίδες του γνώρισαν το σκοτεινό παρελθόν της οικογένειας που αγνοούσαν. Η ιδιοκτήτρια ενός βιβλιοπωλείου τους αποκάλυψε τον θρύλο για μια βελανιδιά που τη λέγανε καράβι και οι παλιοί τη λατρεύανε γιατί είχε μαγικές ιδιότητες. Για να φτάσουν όμως εκεί έπρεπε να διασχίσουν τον «απαγορευμένο τόπο» ένα δύσβατο φαράγγι. Η Ηρώ ορκίστηκε πως θα πήγαινε ακόμα και μόνη της. Είχε ένα θαύμα στο μυαλό της που έπρεπε οπωσδήποτε να γίνει.
Ένα μυθιστόρημα για ένα καλοκαίρι σ΄ έναν μυστηριώδη τόπο όπου οι άνθρωποι πιστεύουν σε θρύλους και δεν ταράζουν τα φαντάσματα του παρελθόντος. Μια παρέα παιδιών θα ανακαλύψουν τη δύναμη της φιλίας, της αγάπης, της θυσίας και θα τολμήσουν να ξυπνήσουν το δέντρο βασιλιά γιατί καταλαβαίνουν πως αν είναι μαζί θα το καταφέρουν, γιατί, καμιά φορά, το «μαζί» είναι όλες οι γλώσσες κι όλοι οι καιροί.
Στην ιστορία “ο Δρόμος για την αγάπη” μια μικρή σκαντζοχοιρίνα ονειρεύεται να επιστρέψει στο σπίτι της που βρίσκεται σε μια πατρίδα που δεν έχει ζήσει αλλά την έχει γνωρίσει κι αγαπήσει μέσα από τις ιστορίες της μαμάς της.
Υπάρχει αυτή η πατρίδα; Υπάρχει αυτό το σπίτι;
Η Εύα θα τολμήσει να ξεκινήσει το μεγάλο ταξίδι στο άγνωστο. Ξέρει ότι στον τόπο που βρέθηκε μπορεί να ζήσει με ηρεμία και με ασφάλεια αλλά αυτό δεν της φτάνει. Θέλει να ακολουθήσει το δρόμο της για τη δική της πατρίδα. Έτσι θα ξεκινήσει ένα ταξίδι αυτογνωσίας, περιπέτειας, αναζήτησης στο άγνωστο ελπίζοντας ότι θα βρει το δικό της σπίτι, τον δικό της σκοπό. Στο δρόμο θα περπατήσει δίπλα στο φράχτη που συμβολίζει όλα αυτά που γνώριζε ως τώρα, το σύνορο στην ασφάλεια και στο άγνωστο, σ΄ αυτό που ήταν και σ΄ αυτό που θα ήθελε να είναι. Και στο τέλος θα γνωρίσει την αγάπη και θα είναι κεραυνοβόλος έρωτας και τότε θα νιώσει πως έφτασε σπίτι της, στο σημείο δηλαδή που κανείς νιώθει ότι μπορεί να ξεκινήσει από την αρχή, να ριζώσει πάλι, να ζήσει αρμονικά με τον εαυτό του και το παρελθόν του. Άλλωστε νομίζω στα παραμύθια ώσπου να βρεις αυτό το σπίτι η αναζήτηση δεν τελειώνει...
Τι είναι αυτό που κρατάει ενωμένους τους ανθρώπους γύρω από το κυριακάτικο τραπέζι στην εξοχή; Μήπως είναι το νόστιμο φαγητό; Μήπως είναι κάποια μυστική συνταγή ή μήπως είναι η χαρά να μοιράζεσαι μια μεγάλη αγκαλιά; Είναι η χύτρα που κελαηδάει ιστορίες ή μήπως οι γεύσεις, οι αναμνήσεις, οι μυρωδιές, τα γέλια και τα δάκρυα έχουν κρυφές δυνάμεις; Κι όσοι μεγάλωσαν σε αγαπημένες οικογένειες είναι σαν να έπεσαν μέσα σε χύτρες με μαγικό φαγητό που θα τους κάνει ατρόμητους;
«Κελαηδί» λέγαμε ένα φαγητό που αγαπούσε η οικογένειά μου. Θυμάμαι τα καλοκαίρια τις θείες μου στην μικρή κουζίνα του εξοχικού να κινιούνται σαν να χορεύουν μαγειρεύοντας όλες μαζί το κυριακάτικο φαγητό. Κι ύστερα πηγαίναμε στη θάλασσα και η γιαγιά έμενε σπίτι. Επιστρέφοντας πεινασμένοι με την γεύση της θάλασσας ακόμα στο στόμα στριμωχνόμασταν στο τραπέζι, μικροί και μεγάλοι. Ακόμα θυμάμαι τις ιστορίες που έλεγαν οι μεγάλοι και τη χαρά που ένιωθα , μικρό κομμάτι εκείνης της μεγάλης οικογένειας.
Η κυρία Θέκλα κυλάει το καρότσι της μέσα στην πόλη. Τις ημέρες περπατάει και τις νύχτες ταξιδεύει. Και όλα όσα θέλει χωράνε στο καρότσι της.
Μια μέρα θα γνωρίσει τον Χασίμ και οι δυο τους θα ταξιδέψουν με την μικρή της κιβωτό ως τη χώρα που ζει ένα χρυσόψαρο. Πριν αποχωριστούν η Θέκλα θα του χαρίσει ένα βιβλίο. “Βιβλία έχεις στο καρότσι σου;” “Όχι. Πειρατές, κάστρα, δράκους και πριγκίπισσες”
Τα βιβλία για πολλούς είναι η κιβωτός τους. Η Θέκλα φύλακας άγγελος της πόλης κερνάει ιστορίες σε όσους λαχταρούν να ταξιδέψουν, να θυμηθούν, να κάνουν φίλους. Ο μικρός Χασίμ νοσταλγεί το σπίτι του σε μια άλλη πατρίδα και η Θέκλα του προτείνει να ταξιδέψουν με την κιβωτό της. Κι έτσι μ΄ ένα μαγικό τρόπο μοιράζονται τη λύπη, την αγωνία, τη χαρά. Γιατί οι ιστορίες ενώνουν τους ανθρώπους
Τα δικαιώματα του συγκεκριμένου βιβλίου η Μαρία Παπαγιάννη τα δώρισε στο “Διαβάζοντας Μεγαλώνω” σωματείο για την προώθηση της ανάγνωσης στα παιδιά.
Τα βράδια όλα τα παιδιά ονειρεύονται κι όλα κοιμούνται. Άλλα με κλειστά κι άλλα με ανοιχτά τα μάτια. Όπως η Μία. Όπως και η Πες-πες. Και τότε μπορεί να συναντηθούν στα όνειρά τους και να μοιραστούν μια ιστορία. Και κάπως έτσι ξεκινάει μια περιπέτεια…
«Πες το μ΄ ένα παραμύθι», γιατί όλα μπορείς να τα πεις κι αλλιώς.
"Όταν ήμουνα μικρή λάτρεψα το βιβλίο της Ντοντζ. Ήθελα τόσο πολύ να τα καταφέρουν ο Χανς και η Γκρέτελ, να κερδίσουν τα ασημένια πατίνια, σαν να ήταν δικοί μου φίλοι. Ονειρευόμουν να μεγαλώσω και να πάω στην χώρα που βρίσκεται κάτω από την στάθμη της θάλασσας. Και τώρα που μεγάλωσα πολύ θέλησα να την αφηγηθώ για τα μικρά παιδιά"
Ένα από τα πιο αγαπημένα βιβλία των παιδιών σ΄ όλο τον κόσμο για πάνω από 150 χρόνια είναι τα Ασημένια Πατίνια της Μέιπς Ντοντζ. Μια τρυφερή ιστορία ενηλικίωσης για δυο φτωχά παιδιά που μεγαλώνουν στην Ολλανδία, μια πολύχρωμη χώρα με κανάλια και ανεμόμυλους. Δυο παιδιά που φορούν ξύλινα πατίνια, δουλεύουν για να βοηθήσουν την οικογένειά τους αλλά ονειρεύονται θαύματα. Ονειρεύονται ότι θα γίνει ο πατέρας τους καλά, ονειρεύονται ότι θα κερδίσουν τα ασημένια πατίνια, το έπαθλο των αγώνων. Θα τα καταφέρουν να τρέξουν με τα ξύλινα πατίνια τους πάνω στο παγωμένο κανάλι;
Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένας βασιλιάς που είχε απ’ όλα και είχε πολλά. Ζούσε ευτυχισµένος κι αυτός και όλοι στο βασίλειο, ώσπου είδε στ’ όνειρό του ότι τα έχασε όλα. Ο φόβος ρίζωσε µέσα του. Κι ύστερα τίποτα δεν ήταν όπως παλιά. Ο βασιλιάς δε µίλησε σε κανέναν για τους εφιάλτες του. ?εν ήξερε, ο χαζός, ότι οι πόνοι και οι χαρές µοιράζονται. Κι έτσι οι πόνοι µικραίνουν κι οι χαρές µεγαλώνουν.
Η μικρή Ρόζα μεγαλώνει με τον πατέρα της που είναι ψαράς αλλά στα κρυφά γράφει ποιήματα. Κάποια στιγμή, κυνηγημένη από κακές σκέψεις, θα ακολουθήσει τον Γκαμπίτο, τον γάτο με το ένα μάτι, στην Πολιτεία του Βυθού, που ετοιμάζεται για πόλεμο για τον πιο κουφό λόγο που μπορεί να φανταστεί κανείς: για τις γλώσσες που χάνονται. Ποτέ ως τότε η Ρόζα δεν είχε σκεφτεί ότι και οι γλώσσες πεθαίνουν και μαζί τους πεθαίνουν τα παραμύθια, τα τραγούδια, τα όνειρα. Τώρα πρέπει να αποφασίσει αν θα τολμήσει να υψώσει το ανάστημά της και να δώσει κι αυτή τη δική της μάχη στις γειτονιές του κόσμου.
Ένα βιβλίο για την ποίηση, για τα μικρά θαύματα και τους μεγάλους αγώνες, για το κυνήγι της χώρας της Ουτοπίας, ένα βιβλίο, δηλαδή, με κανονικούς ανθρώπους που επιμένουν να ονειρεύονται.
Στην παραπάνω γειτονιά ζει ένα παιδί που νομίζει ότι είναι καλύτερος απ’ όλους και πως δεν έχει ανάγκη κανέναν. Τι θα γίνει όμως όταν βρεθεί στην παρακάτω γειτονιά μόνος του και φοβισμένος; Θα νιώσει την αξία της φιλίας, τη δύναμη και τη χαρά να μοιράζεσαι και τα καλά και τα δύσκολα. Και τότε θα καταλάβει γιατί «οι φίλοι είναι τουλάχιστον δύο».
Ελληνικά 
English (UK)