Βιογραφικό

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Λάρισα μαζί με τους γονείς μου και την αδελφή μου Βικτώρια. Θυμάμαι ένα σπίτι πάντα γεμάτο. Ξαδέλφια, θείοι, θείες και φίλοι. Τα μεγαλύτερα ξαδέλφια προμήθευαν στα μικρότερα καινούργια βιβλία και μουσικές. Μόλις κλείνανε τα σχολεία, μετακομίζαμε στον Πλαταμώνα. Τρεις ολόκληρους μήνες παιχνίδι, κολύμπι, ποδήλατο, θερινά σινεμά.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Πες Πες

Η Πες Πες είναι η κολλητή μου. Τη λέω Πες Πες γιατί τρελαίνεται για ιστορίες και παραμύθια. Μόλις πάω να πάρω μιαν ανάσα αυτή επιμένει: πες πες. Έτσι της κόλλησε το παρατσούκλι. Όμως κι αυτή δεν πάει πίσω. Όλη μέρα ταξιδεύει και τις νύχτες μου ψιθυρίζει ιστορίες. Της οφείλω πολλά. Από τότε που ήμουνα μικρή μ΄ έμαθε να αγαπάω τα παραμύθια. Τώρα την παίρνω πάντα μαζί μου στα σχολεία και τη γνωρίζω στους καινούργιους μου φίλους. Τα παιδιά την αγαπάνε κι επειδή ξέρουν πόσο της αρέσουν οι ιστορίες πολύ συχνά της στέλνουν τις δικές τους.

Αν θέλεις στείλε κι εσύ τη δική σου ιστορία στην Πες Πες κι αυτή είμαι σίγουρη θα σου απαντήσει με μια δική της.

Φανταστικά νέα!

Η Πες-πες έγινε βιβλίο. Δηλαδή η ιστορία μας έγινε βιβλίο κι αυτή ηρωίδα και την ζωγράφισε η Ίριδα Σαμαρτζή

Συνεντεύξεις

Μ’ αρέσει να βλέπω μικρά θαύματα μέσα στην καθημερινή ρουτίνα, δηλαδή να βλέπω με τα μάτια των παιδιών όσο φυσικά γίνεται γιατί η δική τους φαντασία είναι ανεξάντλητη. Αγαπώ πολύ τα παραμύθια. Οπως ξέρετε τα παραμύθια δεν λένε ότι όλα είναι τέλεια λέει ότι ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Πώς; Μόνο αν διασχίσουμε το σκοτεινό δάσος, αν τολμήσουμε και τα βάλουμε με τους λύκους και τα θεριά και κυρίως αν αφιερώσουμε λίγο χρόνο κι ακούσουμε τη συμβουλή μιας γριάς, ενός πουλιού, ενός ζητιάνου.

Συνέντευξη στη Σάντρα Βούλγαρη για την Κυριακάτικη Καθημερινή (περισσότερα..)

Λατρεύω

τη θάλασσα

τα μικρά απομονωμένα χωριά

τις παραλίες που ανακαλύπτω μετά από εξερεύνηση και περπάτημα

το Παρίσι

μια μικρή κουκίδα στο χάρτη, τα Καπετανιανά

την Κύθνο

τις μικρές εκκλησιές που ξεφυτρώνουν στο πουθενά

τα παιδιά (όταν ήμουνα μικρή ήθελα δώδεκα αλλά έχω μόνο δύο)

τα ζώα και πιο πολύ τα σκυλιά (τη σκυλίτσα μου τη λένε Σίλα, αλλά ονειρεύομαι ακόμα τα σκυλιά που ζήσαμε μαζί, τον Σίντο, τη Μίλβα και την Άρια)

άντε και τα γατιά (η Μέλια, ο Τσε και ο Αρθούρος ζούνε πάντα μαζί μας)

τις πασχαλίτσες (η Πες Πες κι εγώ είμαστε αχώριστες)

τους αετούς που βλέπω στα Αστερούσια

την βδομαδιάτικη μεσημεριανή έξοδο για φαγητό με την κόρη μου την Αλεξάνδρα

το θέατρο

 

να παίζω τάβλι μετά από το μπάνιο

να πίνω ρακές με τους φίλους μου στα Καπετανιανά

να ταξιδεύω

να βλέπω τον Θάνο να παίζει πιάνο

να πίνω ωραίους ατελείωτους καφέδες με τις  φίλες μου

να ακούω και να διαβάζω παραμύθια

να μου λένε αλατισμένες ιστορίες κι ας είναι και ψέματα 

να κάνω μεγάλες πεζοπορίες (προτιμώ τα μικρά μονοπατάκια στα βουνά)

να βλέπω το φεγγάρι να γεννιέται και να ανασταίνεται πίσω από τον Κόφινα

να διαβάζω ωραία μεγάλα βιβλία

να φυτεύω δέντρα και λουλούδια και να τα βλέπω να μεγαλώνουν

να σκάβω στο περιβόλι μου και να κοιτάω το Λιβυκό

να με σκίζει ο Στέργιος στο τάβλι, στο σκάκι, στο τρέξιμο και στο ποδήλατο

Μισώ

Τα στενά ρούχα και τα στενά παπούτσια

Τα δωμάτια χωρίς παράθυρα

Τις ανηφόρες

Τη Σίλα όταν κυνηγάει κατσίκια στο βουνό

Θα ήθελα

 

Όλα τα παιδιά να μπορούν να ονειρεύονται με ανοιχτά και με κλειστά τα μάτια

Ένα αγρόκτημα με πολλά ζώα

Να μάθω να κάνω τυριά και μαρμελάδες

Να διαβάζω όλα τα βιβλία που αγοράζω

Να κάνω το γύρο του κόσμου με το ποδήλατο ή περπατώντας

Να θυμάμαι πάντα «όσους κρυφά ή φανερά περπάτησαν μαζί μου….»

Σου δίνω το λόγο μου

Θ΄ αφήνω γι΄ αργότερα μόνο τα καθημερινά, τα αυτονόητα, τις κουβέντες χωρίς λόγο, τις εξόδους από υποχρέωση και τους γνωστούς από ευγένεια. Θα βλέπω τους φίλους μου, θα παίζω με τα παιδιά μου, θα βλέπω τις ταινίες που διαλέγω και θα διαβάζω τα βιβλία που αγαπώ. Θα κάνω όσα ταξίδια θέλω. Τέρμα η πίστωση.