Τέλος καλοκαιριού στα Κάτω Καπετανιανά, στα Αστερούσια όρη, κάτω από τη σκιά του Κόφινα. Αρμενίζοντας  στο Λιβυκό πέλαγος. Από τις στιγμές που τσιμπιέμαι προσπαθώντας να καταλάβω αν ταξίδεψα ή είναι ακόμα ένα από τα πολλά παραμύθια του φίλου μου του Γιώργη που δουλεύει στο Ηράκλειο αλλά πάντα επιστρέφει στο χωριό του, τα Κάτω Καπετανιανά. Τόσα που έχω ακούσει θέλω να πηγαίνω και να ξαναπηγαίνω να δοκιμάσω τις τηγάνες, να πάω στην Τρυπητή, να σκαρφαλώσω στα βουνά,  να βρεθώ εκεί όλες τις εποχές. Γιατί εκεί ακόμα οι μέρες είναι διαφορετικές. Μια στάλα τόπος πως χωράει τόσες υποσχέσεις;

Υπόσχεση ήταν και η αυθεντικότερη επιβίωση δεντρολατρείας στο σύγχρονο κόσμο στις 14 Σεπτεμβρίου, του Τίμιου Σταυρού που γιορτάζει το μικρό εκκλησάκι γαντζωμένο στην κορυφή του Κόφινα. Τα αγόρια του χωριού ανεβαίνουν από την προηγουμένη. Ποιος θα κόψει τα μηλαράκια που θα τοποθετηθούν πάνω στην Αγία Τράπεζα; Οι μηλίτσες του Κόφινα ριζωμένες στα απόκρημνα βράχια. Τα λένε μηλαράκια αλλά έχουν μέγεθος ρεβυθιού και είναι οι καρποί της σορβιάς της ακανθώδους. Δέντρα που λένε πως φύτρωσαν εκεί που γκρεμίστηκε μια προσκυνήτρια στα βράχια. Οι καρποί θα μείνουν όλοι νύχτα στο νερό της πηγής και την άλλη μέρα θα τα ευλογήσει ο παπάς πάνω στην Αγία Τράπεζα. Μεγάλοι και μικροί ανεβαίνουν αξημέρωτα στο εκκλησάκι. Ο ιερέας αφού ευλογήσει τους καρπούς τους περιφέρει στην κορυφή συνοδευόμενος από όλους τους πιστούς. Στο τέλος οι βλογημένοι καρποί με πολλές θεραπευτικές ιδιότητες θα μοιραστούν σαν αντίδωρο στον κάθε πιστό. Κι αυτός θα τον κρατήσει στο εικόνισμα για να ξορκίσει το κακό για έναν ολόκληρο χρόνο. Κι ύστερα πάλι του χρόνου, να είμαστε καλά, να μετράμε καλοκαίρια στην κορυφή του Κόφινα, ατενίζοντας το Λιβυκό πέλαγος