Τι ωραία μπαίνει το φως μέσα από το σκίσιμο μιας κουρτίνας όταν κάνεις ιστορία και το μυαλό δεν συγκεντρώνεται με τίποτα.

Έχω  την αίσθηση πως απόψε εδώ μέσα στην τάξη πετάμε πάνω από τα θρανία κι όλοι είναι χαρούμενοι σαν και μένα.

Τώρα η κυρία «Bateau» (ωραίο το παρατσούκλι της δασκάλας μας) ψάχνει στο σημειωματάριο της το επόμενο θύμα. Κάνε να μην είμαι εγώ: Παπαγιάννη… όχι… Χριστιάννα… yes!… Πάλι γλύτωσα. Η Χριστιάνα με κοιτάει με μίσος. Σηκώνεται στον πίνακα και κάτι λέει για την ελληνική επανάσταση. Δεν θέλω να μεγαλώσω. Μεγάλη, κουρασμένη, χωρίς όνειρα; Τι μονοτονία! Να βαριέσαι να τρέξεις ξυπόλητη στην άμμο, να φοβάσαι να ουρλιάξεις στον ουρανό. Μυαλό μου γύρνα πίσω. Σχολείο, μπλε το χρώμα της ποδιάς μας και κάτω απ΄ αυτό εμείς που διψούμε για ζωή, για εκπλήξεις. Σήμερα είχε έναν υπέροχο ήλιο. Δεν θέλαμε να κάνουμε μάθημα με τέτοιον ήλιο. Εκδρομή! Φωνάζαμε. Η απάντηση; Η ίδια. Μπείτε στις τάξεις.

Εμείς φταίμε που δεν μπορούμε να καταλάβουμε τη γλώσσα σας;  Τα ίδια και στο σπίτι. Χτες σκεφτόμουνα το σημερινό πρόγραμμα και μ΄ έπιασαν τα νεύρα. Ένιωθα κουρασμένη, θυμωμένη. Μπαίνει η μαμά κι αρχίζει το ίδιο τροπάρι. Είσαι τόσο μικρή! Γιατί στεναχωριέσαι; ΟΚ μαμά μου. Τι ωραία να βάζαμε δίπλα στις ηλικίες και χρωματιστά κουμπάκια. Κάτω από τα 12 δεν επιτρέπεται να στεναχωριόμαστε, να κουραζόμαστε …..

Η κυρία “ Bateau” χτυπάει το χάρακα στην έδρα. Σημειώστε: η δημοτική ποίηση είναι ο καθρέφτης ενός λαού…

….και το παράθυρο μιας τάξης λέω εγώ είναι η έξοδος ονείρων. Να χωθώ στην τρύπα της κουρτίνας! Κουδούνι! Ωχ. Την άλλη ώρα τεστ φυσικής. Ορίστε άκουσα καλά; Τύχη! Φυσική δεν θα γίνει. Συνέλευση των δασκάλων. 

Σκόρπιες σημειώσεις στα μαθητικά τετράδια.  Τόσα χρόνια μετά δεν θέλω πάλι να μεγαλώσω κι άλλο. Μ¨ αρέσει να το σκάω ακόμα μέσα από τις τρύπες της κουρτίνας. Α ναι είχα δίκιο. Δεν υπάρχουν χρωματιστά κουμπάκια δίπλα σε κάθε ηλικία.  Για το μόνο που διαφωνώ είναι πως τώρα μ΄ ενδιαφέρουν τα δημοτικά τραγούδια και η ιστορία και τόσα άλλα που τότε δεν καταλάβαινα τη χρησιμότητά τους.