-Στα έργα σου είναι έντονο το στοιχείο του διαφορετικού: Οι ήρωες είναι διαφορετικοί από τον πολύ κόσμο. Είναι κάτι που θέλεις να τονίσεις και γιατί;

Αυθόρμητα θα σου απαντούσα ότι δεν σκέφτομαι από πριν να κάνω τους ήρωες μου διαφορετικούς. Απλά πάντα αγαπούσα τους ιδιαίτερους ανθρώπους. Τους σιωπηλούς και τους θορυβώδεις. Τους λίγο αλλοπαρμένους και καθόλου καθωσπρέπει. Τους ανθρώπους που ανακρίνουν κάθε μέρα τα αυτονότητα, τα μεταμφιέζουν, τα μεταμορφώνουν. Που τολμούν καθημερινά να ξεσκονίσουν τα πολύτιμα τους και να αναμετρηθούν μαζί τους. Έτσι μια φιλία γίνεται ένα πολύτιμο δώρο και μια εκδρομή ένα ταξίδι γεμάτο υποσχέσεις. Μ΄ αρέσει να βλέπω την καθημερινότητα μέσα από ένα μεγεθυντικό φακό. Δεν ξέρω αν μ΄ αυτό τον τρόπο προσπαθώ να εξοικειώσω τους νέους αναγνώστες μου με την αποδοχή του «άλλου» αλλά σίγουρα πιστεύω ότι τα θαύματα δεν είναι ίδια για όλους και η ζωή μας θα ήταν βαρετή χωρίς χρώματα.

-Στο βιβλίο σου οι ήρωες παλεύουν με προκαταλήψεις, δοξασίες, φόβους, πράγματα στενά συνδεδεμένα με την ελληνική παράδοση. Με ποια από αυτά εσύ διασκεδάζεις και πότε τα θεωρείς έως και επικίνδυνα;

Νομίζω ότι η διαχωριστική γραμμή είναι εμφανής. Στο «Δέντρο το Μονάχο» η βασική μου ηρωίδα αγαπάει πολύ τη ζωή, γελάει εύκολα. Η αδελφή της την πάει στην εκκλησία δίπλα σε μια εικόνα και της δείχνει έναν θυμωμένο άγιο. « Βλέπεις πως σε κοιτάει; Στον άγιο δεν αρέσει καθόλου που γελάς» . Από την άλλη υπάρχουν οι θρύλοι και οι παραδόσεις που τα βρίσκω εντελώς ποιητικά. Μαγικό ρεαλισμό. Σε πολλά χωριά ακόμα ζούνε παρέα με τα ξωτικά και τα φαντάσματα συνομιλούν με τους ανθρώπους που πέρασαν στην άλλη πλευρά κι έχουν ιστορίες να σου πούνε για κάθε πέτρα.

-Νομίζεις ότι οι καιροί μας είναι για όνειρα και φαντασία; Συνδυάζεται η δύναμη για επιβίωση με αυτά τα στοιχεία, και πώς;

Τα όνειρα και η φαντασία δεν είναι φάρμακο ούτε δίνονται με συνταγές. Ζεις έτσι ή δεν ζεις. Υπάρχουν στη ζωή μας. Είναι κομμάτι μας. Απλά κάποιοι έχουν κλείσει την πόρτα προσπαθώντας να επιβιώσουν σ΄ αυτήν την αφόρητη καθημερινότητα. Όσον αφορά τα παιδιά είναι ο τρόπος τους να μεγαλώνουν και να εξηγούν τον κόσμο. Έχουν ανάγκη να γλιστρούν από την πραγματικότητα στον κόσμο της φαντασίας. Κανένας δεν θα έλεγε ότι η λύση είναι να μετοικήσουμε στον κόσμο της φαντασίας. Ένα βοτσαλάκι στην πόρτα όμως για να μπαίνει που και που καθαρός αέρας πάντα χρειάζεται.

-Συχνά ακούμε ότι οι νέοι δε διαβάζουν, δε γράφουν, δεν…, δεν… Εσύ που είσαι πιο κοντά σε αυτά, πώς τα βλέπεις τα πράγματα; Η κοινωνία και το εκπαιδευτικό μας σύστημα ενθαρρύνουν κάτι τέτοιο;

Το μόνο που ενθαρρύνουν είναι η συσσώρευση γνώσεων για να περάσουν τα παιδιά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Στην εφηβεία τους τα παιδιά έχουν ελάχιστο χρόνο για οτιδήποτε εξωσχολικό. Σήμερα το πρωί με άκουσα να φωνάζω στην κόρη μου να σταματήσει να παίζει πιάνο και να στρωθεί στα Θρησκευτικά. Με άκουσα κι έφριξα! Τα παιδιά είναι τόσο φορτωμένα που δεν έχουν χρόνο όχι να διαβάσουν αλλά ούτε να βρεθούν με τους φίλους τους. Βέβαια πιστεύω ότι τα παιδιά που «προπονήθηκαν» μικρά θα αναζητήσουν μεγαλώνοντας ξανά την απόλαυση της ανάγνωσης.

-Το εφηβικό βιβλίο έχει την ιδιαιτερότητα ότι ούτε οι έφηβοι ακριβώς θα το αγοράσουν από μόνοι τους, ούτε οι ενήλικες γνωρίζουν ακριβώς (ή και δεν τολμούν!) να πάρουν κάτι για τους εφήβους. Πώς μπορεί να γίνει πιο προσιτό; Ειδικότερα εσύ σε ποιο κοινό απευθύνεσαι και με ποιο τρόπο, ώστε να το πλησιάσεις;

Να πω την αλήθεια όταν γράφω δεν έχω στο μυαλό μου συγκεκριμένη ηλικία αναγνωστών. Δεν κόβω και δεν ράβω στα μέτρα κανενός. Δεν θα ήθελα να γράψω ένα μυθιστόρημα που θα έκλεινε το μάτι στους εφήβους, μιλώντας μόνο την «αργκό» τους και έχοντας ως μοναδικό θέμα τη βία, τις συγκρούσεις και τους τρελούς ρυθμούς της ηλικίας. Μ΄ αρέσει άλλοτε να δυναμώνω και άλλοτε να χαμηλώνω την ένταση στις μουσικές που ακούω, στις κουβέντες που κάνω. Όταν με καλούν στα σχολεία συναντώ τόσο διαφορετικά παιδιά με τόσο διαφορετικά ενδιαφέροντα. Κάποια θα ανακαλύψουν το βιβλίο μου κι αν τους αρέσει θα το προτείνουν και στους φίλους τους. Αυτός μου φαίνεται πιο φυσιολογικός τρόπος. Έτσι δεν κάναμε κι εμείς στο γυμνάσιο και στο λύκειο; Ανταλλάσαμε βιβλία, μουσικές και ποιήματα. Τα παιδιά σ΄ αυτή την ηλικία είναι δύσπιστα απέναντι στους γονείς τους. Ένα βιβλίο που μπορεί να το ανακαλύψουν μόνοι τους όταν τους το επιβάλλουν οι μεγάλοι θα τους φέρει αλλεργία.

Θυμάσαι, τα αγαπημένα σου βιβλία σε τρεις φάσεις: παιδί – έφηβη – ενήλικη

Θυμάμαι καλά τη βιβλιοθήκη του δωματίου μου στη Λάρισα. Δίπλα στα παραμύθια των Γκριμ και του Άντερσεν ήρθαν κι ακούμπησαν οι κόρες του Δόκτορα Μαρς κι ύστερα τα Ασημένια Πατίνια, το Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν. Δίπλα στο Ένα παιδί μετράει τα άστρα κάποια στιγμή το Καπλάνι της Βιτρίνας, τα Ξύλινα Σπαθιά, το Όταν ο ήλιος. Τα βιβλία είχαν λόγο που μπαίνανε στο σπίτι στο πρώτο δέκα, στις γιορτές και στις διακοπές. Τώρα τα βιβλία συσσωρεύονται στις βιβλιοθήκες, τα αδιάβαστα στριμώχνονται στα κομοδίνα κι είναι πιο δύσκολο να θυμάσαι και να δένεσαι. Φοιτήτρια ανακάλυψα με ενθουσιασμό τον Μαρκές, ήμουνα από τους πρώτους που θ΄ αγόραζαν το καινούργιο βιβλίο της Μάρως Δούκα και τελευταία ερωτεύτηκα την Ζυράννα Ζατέλη. Κι ύστερα μηδένισα και ξανάρχισα από την αρχή: Οδύσσεια και Χίλιες και μια νύχτες.