Μένουμε σπίτι υποχρεωτικά

Τόσο απομονωμένοι αλλά τελικά τόσο συνδεδεμένοι

Κοινοί οι φόβοι, οι ανησυχίες, τα σκοτάδια και οι σκιές. Ίσως είναι από τις λίγες φορές που όλοι θα ευχόμασταν στο καλό πνεύμα των παραμυθιών ακριβώς το ίδιο πράγμα. Να τελειώσει αυτός ο εφιάλτης.

Γράφω βιβλία για παιδιά γιατί έχω ανάγκη τον τρόπο τους για να τα βγάζω πέρα καθημερινά. Δεν έχω στο μυαλό μου ποτέ ότι απευθύνομαι σ’ ένα πιο αφελές κοινό αλλά σε κάποιους που έχουν αποθέματα ηρωισμού, δικαιοσύνης, σε κάποιους που θεωρούν ότι είναι χρέος τους να βρούνε το μίτο που θα τους βγάλει από το λαβύρινθο.

Έτσι κι αυτές τις μέρες μένοντας σπίτι μου έλειπε πολύ η επικοινωνία μαζί τους. Λένε ότι τα παραμύθια είναι μοιρασμένα όνειρα. Λένε ότι τα παραμύθια τα γέννησαν οι ίδιοι φόβοι οι ίδιες ανάγκες. Μήπως βρισκόμαστε ακριβώς στο σημείο; Ανίσχυροι όλοι μπροστά στον ίδιο εφιάλτη να στήσουμε μια καινούργια αφήγηση; Ένα παραμύθι που θα μας χωράει όλους.

Έτσι γεννήθηκε η ιδέα μου ελάτε να να φτιάξουμε μια ιστορία που θα μας χωράει όλους. Ένα παιχνίδι που ξεκίνησα διαδικτυακά με τα παιδιά.

Μένουμε σπίτι υποχρεωτικά. Και φτιάχνουμε μια ιστορία, όχι υποχρεωτικά αλλά όποιος θέλει. Παίζουμε δηλαδή. Εγώ έδωσα μόνο την αρχή της ιστορίας

«Πάντα ήθελα να γίνω ταξιδευτής. Μια μέρα το πήρα απόφαση. Μάζεψα λοιπόν τα απαραίτητα και ξεκίνησα…»
Ζήτησα από τα παδιά να βρούμε τον ήρωα. Τους παρακάλεσα να ξεχάσουν αυτό που θα κάνανε στο σχολείο. Γιατί το θέμα είναι να την γράψουμε όλοι μαζί. Λίγο λίγο.

Πολλά παιδιά ανταποκρίθηκαν. Πήρα πάρα πολλά μηνύματα και όλες οι προτάσεις των παιδιών μου άρεσαν. Κι επειδή όλα είναι ωραία να τα κάνεις με παρέα ζήτησα από τον αγαπημένο μου φίλο και συγγραφέα Φίλιππο Mανδηλαρά να διαλέξουμε μαζί. Διαλέξαμε τον ήρωα και τώρα προχωράμε.

Φτιάχνουμε σιγά σιγά την ιστορία ενός ταξιδευτή κι έτσι όλοι μαζί κάνουμε με τη φαντασία μας τα ταξίδια που ελπίζουμε σύντομα να μπορέσουμε να τα κάνουμε και στην πραγματικότητα.

Ως τότε όμως αντιστεκόμαστε στον φόβο. Αγκαλιαζόμαστε σε μια ιστορία. Και συνεχίζουμε…